Bij de stukken voor de fusieraad een schokkend rapport dat het vermoeden bevestigt van de drie jeugdzorgregio’s: “De jeugdbeschermingsketen is daadwerkelijk langer geworden met de komst van de jeugdwet. Dit heeft deels te maken met het grote aantal verschillende instellingen die onderdeel uitmaken van de keten, en met de manier van samenwerken in de jeugdbeschermingsketen. Door de omvang en complexiteit van de keten, is de invloed van gemeenten op het functioneren ervan beperkt.”
In het 90 pagina’s tellende rapport (dat ik slechts fragmentarisch gelezen heb) staat dat de maximale normtijd 5 maanden mag bedragen, maar dat de gemiddelde doorlooptijd maar liefst 8,2 maanden was. Slechts zeer ten dele wordt dit verklaard door de wachtlijsten bij de raad voor de Kinderbescherming (verdorie: wachtlijsten zouden daar niet mogen zijn!). Schokkend was de mededeling van één van de bevraagde ouders dat zij maar liefst 68 (ja: acht-en-zestig!) verschillende mensen gesproken had mbt haar kind.
Voor mij is de gehele jeugdwet (ondanks mijn achtergrond) vanaf het prille begin ondoorzichtige materie geweest. Tegelijk heb ik van dichtbij gezien hoe lastig het is om je weg te vinden in (jeugd)zorgland en om hulp snel en vooral ook passend geregeld te krijgen. Als het gaat om het welzijn van je kind, van een kind, moeten lange wachttijden, lange doorlooptijden en regelmatige wisseling van hulp/zorgverleners niet aan de orde zijn!
Gelukkig is dit nu duidelijk in beeld bij gemeenten en aanbieders en is er ook een aanpak op losgelaten. Maar woorden als “omvang”, “complexiteit” en “beperkte gemeentelijke invloed” maken dat ik er nog niet direct heel veel vertrouwen in heb. Ik voel me machteloos.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten